: พี่ชายคนโต

วันนี้ได้อ่านอุปมาบุตรน้อยหลงหายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ใส่ใจดูแต่เรื่องของพี่ชายคนโต ก็ได้พบบางอย่างที่น่าสนใจมาก ...

พอเขารู้ว่าพ่อฆ่าโคที่ขุนไว้มาเฉลิมฉลองให้น้องชาย พี่ชายก็โกรธมากถึงขั้นไม่ยอมเข้าบ้านไปร่วมงาน คุณพ่อก็ยอมออกมาคุยและอธิบายให้ฟัง ลูกคนโตพูดอย่างชัดเจนว่าเขาโกรธเพราะที่ผ่านมาเขาได้ทำอย่างทาส และ เชื่อฟังพ่อ มาตลอด แต่พ่อไม่เคยล้มวัวมาให้เขาเฉลิมฉลองกับเพื่อนเลย สำหรับลูกคนนี้เขาเข้าใจว่าเขาต้องทำและเชื่อฟังก่อนที่เขาจะได้อะไรจากพ่อ เขามองพ่อเป็นแหล่งทรัพย์ที่จะให้และตอบสนองเขา ซึ่งไม่แตกต่างอะไรจากน้องชายเลย มีเพียงแต่วิธีเรียกร้องเท่านั้นที่ต่างกัน

ลูกคนนี้มองการทำงานให้พ่อและการเชื่อฟังว่าเป็นสิ่งที่พ่อต้องการและเรียกร้องให้เขาทำ เขามองว่านั่นเป็นสัญญลักษณ์ของลูกที่ดีที่ควรจะเป็น เป็นการนำไปสู่การยอมรับและการชื่นชมจากพ่อผ่านรางวัลที่จะได้ สำหรับเขาการเฉลิมฉลองจึงเท่ากับเป็นการเฉลิมฉลองผลงานที่เขาได้ทำมา ลูกคนนี้เลยมีแต่ความโกรธกับงานฉลองที่จัดให้น้อง เพราะน้องไม่ได้ทำอะไรที่สมควรและก็ไม่เชื่อฟังจนถึงขั้นเอาแต่ใจตัวเอง ส่วนเขาเองที่ผ่านมามีแต่ตั้งใจทำงานและทำอย่างทาส แต่ไม่เคยมีงานฉลองให้กับตัวเขา งานฉลองของน้องกำลังบอกว่าพ่อไม่เห็นคุณค่ากับสิ่งที่เขาได้ทำไป จึงโกรธพ่อ

คำพูดของพ่อน่าสนใจมาก สิ่งแรกที่พ่อพูดคือการยืนยันว่าพ่ออยู่กับลูกเสมอ นั่นหมายความว่าลูกคนโตนี้ไม่รู้หรือไม่แน่ใจในสิ่งนี้เลยหรือแม้เขาอยู่ในบ้านกับพ่อมาตลอด ขยันทำงานและตั้งใจเชื่อฟังพ่อเสมอ ทำให้เราเข้าใจได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกที่อยู่บนพื้นฐานของการกระทำและการเชื่อฟังเป็นหลักเพื่อให้ได้การยอมรับและได้คุณค่านั้น จะไม่มีความสนิทสนม ลูกจะรู้สึกว่าเขายังทำไม่พอหรือยังเชื่อฟังไม่พอ น่าจะทำมากกว่าเดิมหรือเชื่อฟังมากกว่าเดิม เขาเข้าใจผิดว่าการยอมสูญเสียทุกอย่างถึงขั้นเป็นทาสนั้นเป็นสิ่งดีเลิศ จนมาถึงวันหนึ่งเขาก็ลืมไปว่าความเป็นลูกเป็นอย่างไร แต่ความเข้าใจทั้งหมดนี้กำลังผลักเราห่างออกไปจากพ่อ (กาลาเทีย 5:4)

สิ่งที่สองที่พ่อพูดคือทุกอย่างที่เป็นของพ่อก็เป็นของลูก ท่าทีและความเข้าใจของลูกคนโตต่อพ่อแบบนี้ทำให้เขาลืมสิทธิ์ของความเป็นลูก เพราะในความเข้าใจของเขานั้นทุกอย่างได้มาจากการกระทำและการเชื่อฟัง ลืมไปเลยว่าความเป็นลูกที่แท้จริงไม่ได้มาด้วยการทำงานแลกเปลี่ยนหรือจากการเชื่อฟัง เมื่อเราเริ่มใช้ชีวิตอย่างทาสแทนที่จะเป็นลูก เราก็หลงจากพ่อและห่างจากความเป็นลูก

ดูแล้วคนโตก็หลงหายเหมือนกัน แต่ถ้าจะเลือกว่าใครอาการหนักกว่ากันระหว่างสองพี่น้องนี้ ... คงต้องเป็นตัวพี่เพราะเขายังมีแรงที่พึ่งพาตัวเองต่อได้ ยังอวดผลงานของตัวเองได้ ในขณะที่ตัวน้องนั้นแทบจะไม่เหลืออะไรที่จะพึ่งตัวเองได้เลย สภาพของน้องได้ช่วยพาเขากลับมาหาพ่อและกลับมาเป็นลูกอีกครั้ง