ระบบหรือกรอบความคิดที่ว่าเราจะเป็นคนที่มีค่าหรือดีได้ด้วยการกระทำของเราเอง นี่คือความเป็นศาสนา
มองอีกด้านหนึ่ง ความเชื่อและการกระทำของมนุษย์แบบนี้ก็ได้ปฏิเสธและบิดเบือนตัวตนที่ดีอยู่แลัวว่าตัวเองยังดีไม่พอ การตัดสินใจนี้จึงเป็นการปฏิเสธพระเจ้าที่เป็นแหล่งแห่งชีวิต และหันมาพึ่งตัวเอง มนุษย์ได้ผลักพระเจ้าออกไป และในการปฏิเสธพระเจ้านั้นบางสิ่งในมนุษย์ก็ตายไป สิ่งหนึ่งก็คือตัวต้นที่ดีก็ศูนย์เสียไป กลายเป็นตัวตนที่ถูกมารครอบครองและถูกกรอบศาสนาเป็นตัวกำหนดท่าทีมุมมองรวมถึงเหตุและผลของเรา การรู้จักตัวตนที่มาจากพระเจ้าและเชื่อเป็นจริงว่าตัวตนเราดีพอเพราะพระเจ้า มนุษย์ก็คงไม่ต้องล้มลงในความบาป
จากวันนั้นตัวตนของมนุษย์ก็เริ่มเสื่อมจากพระเกียรติสิริของพระเจ้า (โรม
3:23) ซึ่งก็เป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งชั่วร้ายต่างๆที่เกิดขึ้นแบบทวีคูณในมนุษย์ เช่น จิตใจมนุษย์เริ่มชั่ว พี่น้องฆ่ากัน มีความสัมพันธ์ในแบบผิดธรรมชาติ เป็นต้น แล้วมนุษย์ก็ตกอยู่ในวงเวียนแห่งการตามหาสิ่งต่างๆมาให้คุณค่าแก่ตัวตน นอกจากสภาพของมนุษย์ที่เสื่อมถอยแล้ว ธรรมชาติทั้งหลายก็เริ่มเสื่อมถอยเพราะมนุษย์ได้มอบการครอบครองให้กับมารผ่านการเชื่อฟังที่มนุษย์ให้กับมาร จากเหตุการณ์นี้เราจึงเห็นถึงความสำคัญของตัวตนของเรา
นอกเหนือจากการที่เป็นเป้าแห่งการแย่งชิงในสงครามนี้ ยังเป็นตัวกำหนดมุมมองที่เรามองตัวเอง มองพระเจ้า มองทุกอย่างในชีวิตของเรา จากการล้มลงของอาดัมคนแรก มนุษย์เราทุกคนตกอยู่ในตัวตนที่เสื่อมที่ถ่ายทอดจากอาดัมคนแรก เราไม่สามารถแก้หรือเปลี่ยนตัวตนของเราได้ เว้นแต่ว่าเรามีโอกาสได้เกิดใหม่เพื่อเป็นคนใหม่ เพราะการเปลี่ยนตัวตนก็คือการเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งเลย ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น